เต้าหู้เนื้อนุ่มวางอยู่ในชามพอร์ซเลนสีขาว ราวกับหยกที่แช่อยู่ในธารน้ำผุด สั่นไหวเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ เมื่อสัมผัสด้วยปลายนิ้ว กลิ่นหอมของถั่วเหลืองที่อบอวลด้วยแสงแดดฤดูร้อนซ่อนอยู่ในเนื้อสัมผัส จิบหนึ่งทีก็สดชื่นราวกับน้ำค้างในฤดูใบไม้ร่วง และเมื่อกลืนลงไปก็หวานราวกับน้ำที่ละลายจากหิมะฤดูหนาวที่ลอยอยู่ในลำคอ เมื่อใช้ตะเกียบคีบเบาๆ ก็กลายเป็นก้อนเมฆครึ่งก้อน ผสมกับความเขียวขจีของต้นหอมซอย ราวกับฤดูกาลทั้งสี่ถูกบดขยี้และถูกป้อนเข้าปากอย่างอ่อนโยน